Opowiadania i sceny bez ładu i składu #21 - dalsza część 'Harry Potter - historia Hany Silversun'

Dlaczego Draco nie chciał mi powiedzieć prawdy? Co on knuje?

źródło

Mam się bać? Że też Harry musiał rzucić to zaklęcie… Oby  nie było z tego większych kłopotów. Czemu Snape dalej nie wypytywał nas? Uwierzył w to? Nie, na pewno nie. Więc dlaczego nas puścił? Za dużo tych pytań. Niepokoiło mnie to.

        Nawet nie zauważyłam, gdy dotarłam przed portret Grubej Damy.

- Hasło? – przestraszyła mnie.

- Co? – omal nie spadłam ze schodów. Jednak szybko skojarzyłam fakty. – Krówka robi „mu”.

        Obraz odsunął się, a ja weszłam do pokoju wspólnego gryfonów. Nie było tu prawie nikogo. Tylko Harry, Ron i Hermiona siedzieli na fotelach, rozmawiali. Kiedy tylko weszłam, zamilkli. Od razu wiedziałam, że mówili o mnie.

- Hana! – krzyknął Ron.

- W porządku? Nic się nie stało? – spytała Hermiona.

- Nic… - popatrzyłam w oczy Harry’ego. Coś się we mnie zagotowało. Poczułam się oszukana. Dlaczego to ja mam się poświęcać, by go kryć? – Nic – powtórzyłam pewniej, zacisnęłam usta i ruszyłam do dormitorium dziewczyn.

- Hana, co ci się dzieje? – chwycił mnie za ramię Harry.

- Czemu ty wiecznie musisz się pakować w kłopoty?! Nie możesz…?! – próbowałam mu się wyrwać.

- Spokojnie – przerwała mi Hermiona. – Opowiedz nam, co się działo po wyjściu Harry’ego z łazienki – poklepała miejsce obok siebie. Nie miałam zamiaru siadać.

- Kiedy mam szlaban? – dodał Harry.

- Udało mi się przekonać Draco, by nie mówił nikomu co między wami zaszło – odpowiedziałam z miną triumfatora. Wszyscy byli co najmniej zdziwieni.

- Jak? – wykrztusił Harry.

- Obiecałam, że przez czas nieokreślony będę chodzić z nim na spacery po obiedzie – moi przyjaciele wymienili się spojrzeniami. O co im chodziło?

- Ale… po obiedzie chodzimy do biblioteki… - zaczęła Hermiona.

- Oj, zapomniałam, już polecę do Draco i powiem mu, że może ogłosić publicznie, że Harry będzie mieć kłopoty, bo zaatakował go w kiblu – powiedziałam z przekąsem.

- Hana, proszę cię… - odezwał się Ron.

- Dobranoc – rzuciłam, obracając się na pięcie, ruszyłam do dormitorium. Zdążyłam usłyszeć jeszcze słowa Hermiony:

- Nie przejmujcie się, dzisiaj nów, to normalne, że ma zły humor.

        Trzasnęłam drzwiami. 

Diamentowa Róża
[prawa autorskie zastrzeżone]