Dlaczego tak ciężko jest wrócić?

Cześć,

chyba pierwszy raz piszę jako Ola, a nie Diamentowa Róża. Dziwnie tak. Zwłaszcza, że nazwę zmieniłam parę ładnych miesięcy temu. Dlaczego?

Zmieniłam nazwę, a raczej zaczęłam się podpisywać swoim nazwiskiem, bo do tego dorosłam. Dorosłam do tego, że nie chcę być anonimowa i nie wstydzę się swoich małych ""dzieł"". Chyba nie ma w tym nic złego, zwłaszcza, że nie ma co ukrywać - są moje. Skoro się nimi dzielę, to powinnam to zaznaczać. 

Między innymi dlatego zniknęłam. Przestałam mieć ochotę publikować. Moje opowiadania zaczęły powstawać rzadziej, ale chyba w trochę lepszej jakości, a świadomość tego, że mogą zostać wyśmiane zaczęła mnie przytłaczać. Schowałam je, ale chyba nie do końca słusznie. 

Wracam tutaj co jakiś czas, myśląc o reaktywacji ZSiBS. Smutno byłoby zostawić coś, w co włożyłam tyle pracy. Zwłaszcza, że z pisaniem nie kończę, nie planuję tego. Pojawił się pomysł pisania więcej o życiu. Ale co ja mam do powiedzenia? Jestem zaledwie siedemnastolatką z troszkę większym bagażem przeżyć. Przewodniczącą szkoły. Współautorką zajęć z samorozwoju. Nie jestem mistrzynią w makijażu, w fotografii, z żadnej z dziedzin. Po co więc zaśmiecać internet? 

Ale ten kawałek internetu przywłaszczyłam sobie już dawno, nie do końca rozmyślnie. 

Nie chcę tu prowadzić swoistego pamiętnika, ale trochę o życiu tu będzie. 

Nie jestem na tyle konsekwentna, by bawić się w piękne zdjęcia i ich obrabianie, ale postaram się, by posty nie były gołe. Ale katować się zabawą w fotografa... na to się nie piszę.

Nie kończę z wstawianiem opowiadań.

Wciąż czytam książki, wciąż będą się tu pojawiać.

To jedynie założenia, nie plany.

Ale postaram się wrócić,
ja,