Dwie Dusze #75

"KAŻDY NA TO ZASŁUGUJE"

- Tis…?

- Tak? Coś się stało?

- Może… pochowamy tego Cosia? – Wskazałam spojrzeniem o kogo mi chodzi.

- Jeśli bardzo chcesz… Nie wiem, czy dam radę ci pomóc…

- Spokojnie, dam sobie radę – przerwałam mu, sadzając go pod drzewem.

        Położyłam obok niego plecak. Wzięłam dzidę i nią rozgarnęłam śnieg, a potem wierzchnią warstwę ziemi. Potem przerzuciłam się na ręce. Nie wiem dlaczego, ale zaczęłam płakać. Zmrożona ziemia stawiała mi naprawdę duży opór. Po chwili znów chwyciłam za laskę. Zamknęłam oczy. Byłam zmęczona. Chciałam, by szybciej się kopało.

        Nagle poczułam, że narzędzie wbija się głębiej i jakby łatwiej w glebę. Spojrzałam na nie. Zamiast grota na końcu patyka znajdowała się łyżka od łopaty.

- Jak ty to…? – spytał Tis.

- Czary? – Próbowałam się zaśmiać.

        Wróciłam do pracy. Tis się zdrzemnął. Skończyłam, gdy zaczynało świtać. Wtargałam Cosia do dołka, po czym ułożyłam go z rękami na piersiach, włożyłam w nie bukiecik z liści jagód. Chwilę wahałam się czy nie zamienić go na sztylet, ale postanowiłam, że nam bardziej się przyda. Zakopałam „grób”. Z dwóch gałęzi pobliskiego drzewa zrobiłam krzyż. Wbiłam go jak na prawdziwym grobie. Zbudowałam na nim malutkie ognisko, które podpaliłam.

- Na świecie są dwie pewne rzeczy. Jedną z nich jest śmierć. Każdy kiedyś zginie. Ludzie… i nie tylko ludzie rodzą się, żyją, dają innym szczęście, zadają wiele bólu i smutku, osiągają cele, zakładają rodziny, ale pewnego dnia odchodzą na tamten świat. Tak też stało się w twoim przypadku. Nie do nas należy osąd tego jakim byłeś Osaranea. Jednak jestem pewna, że jest wiele rzeczy, z których możesz być dumny. Przepraszam, że tak to wyszło. Mam nadzieję, że tam na górze będzie ci dobrze i nam kiedyś przebaczysz. Każdy z nas zasługuje na godny pochówek. Mam nadzieję, że ten taki był. Spoczywaj w pokoju… - wyszeptałam przez łzy. To był pierwszy pogrzeb na jakim byłam.

- Spoczywaj w pokoju – powtórzył po mnie Tis, stając obok mnie.

        Objął mnie ramieniem i przytulił. Łopata w moich rękach znów zmieniła się w dzido-laskę. Nie uszło to uwadze Tisa.

- Spróbuj użyć tu Zaklęcia Trzeciej Ręki – poprosił.

        Było to najprostsze zaklęcie jakie znałam. Uczyłam się go już na początku mojej edukacji. Powiedziałam krótką regułkę, intensywnie skupiając się na płaszczu, który został w drzewie. Po kilku sekundach usłyszeliśmy dźwięk łamanej gałęzi, a ubranie przyfrunęło pod moje stopy.

- Jestem pod wrażeniem – uśmiechnął się.

- Dzięki… Czyli teraz mogę użyć Zaklęcia Dziesięciu Stron Świata?

- Tak. Myślę, że to najlepszy moment.

- Co mam robić?

- Stań na dwóch nogach stabilnie. – Wykonałam polecenie, tak jak każde następne. – Skup się na Twierdzy lub Zamku. Wyciągnij do przodu jedną rękę. Zamknij oczy. Powtarzaj za mną, coraz głośniej. Ubi enim…

- Ubi enim… - szepnęłam.

- …thesaurus vester…

- …thesaurus vester… - powtórzyłam.

- …est ibi et…

- …est ibi et… - podniosłam głos.

- …cor vestrum.

- …cor vestrum! – wrzasnęłam.

        Poczułam jak moja ręka zaczyna mnie parzyć. Otworzyłam oczy. Szkarłatne iskry sunęły po śniegu między drzewami, jakby gdzieś prowadziły. Po chwili były to tylko ślady po czyiś stopach.

- Widzisz to? – spytałam dumna z siebie.

- Niestety tak…

- Dlaczego „niestety”? Udało się!

- Nie… te ślady są czerwone…

- Szkarłatne – poprawiłam go. – I? Co z tego, jaki mają kolor?

- Chodźmy w drugą stronę.

- Dlaczego?

- Ta ścieżka może…

- Czyli przyznajesz, że to ścieżka, więc zaklęcie zadziałało – przerwałam mu.

- Zadziałało, ale…

- Nie ma „ale”. – Znów to zrobiłam. – Sorry, ale mam dość tego cholernego lasu. Mam po kokardę spania w drzewach, głodu i niebezpieczeństw!

- Dobrze… jak chcesz… chodźmy…

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]

-----------------------------------------------

Dedykuję tego posta mojej kochanej Julci i (co prawda z opóźnieniem) życzę jej wszystkiego najlepszego z okazji urodzin :)

Zachęcam też do wzięcia udziału w ankiecie, która jest na pasku bocznym :)