Dwie Dusze #49

"SALA POD KOPUŁĄ"

Machnął ręką na mnie i przeciął salę w poprzek, znikając za zupełnie inną zasłoną. Pognałam za nim.

         Po kilku sekundach byłam już w zupełnie innym miejscu: ciemnej sali na planie koła z wielką kopułą. Dach kopuły zajmowały witraże. Ściany były pokryte czarną boazerią. Przy jednej ze ścian stał regał z książkami i jakimiś dziwnymi przedmiotami. Na środku pomieszczenia było podwyższenie, a na nim stół z krzesłem i tablica.

- Siadaj – wskazał mi pięknie rzeźbione krzesło Tis. Od razu wykonałam polecenie. Czarodziej położył przede mną trzy kamienie. Jeden zielony, pulsujący światłem, drugi czerwony o nieregularnej powierzchni i pięknie migoczący, i trzeci bezbarwny, jakby popękany w środku. – Wybierz jeden.

- Czemu? – spytałam. To jakiś sprawdzian?

- Nie pytaj, wybieraj – odpowiedział wręcz ostro i założył ręce za plecy.

         Nie miałam pojęcia, który wybrać. Zielony był śliczny i tajemniczy, czerwony najbardziej przypominał Rubin i mógł opowiadać jakąś historię, a ten trzeci… taki niepozorny, przypominający zlepione kawałki szkła… takie jak w moim domu…

- Ten – pokazał na ostatni kamień. Tis uśmiechnął się pod nosem. Coś zepsułam?

- Dobry wybór – przeciągnął ręką nad kamieniami, a dwa pozostały zniknęły. – Więc zaczniemy od znalezienia w tobie magii. To powinno być proste. Wstań – podał mi rękę. Zrobiłam, co kazał. – Połóż się na stole.

- Co?! – zdziwiłam się.

- Zaufaj mi – spojrzał na mnie dziwnym, spokojnym spojrzeniem. Westchnęłam usiadłam na blacie, a potem się położyłam.

- No, co teraz?

- Teraz patrz w kopułę. Skup się. Co widzisz?

         Skupiałam się na kopule, aż moje dłonie zacisnęły się w pięści, a z czoła zaczął spływać mi pot. Nic jednak nie zobaczyłam.

- Nic tu nie ma! Same plamy kolorów! – żachnęłam. Usłyszałam tylko jego stłumiony śmiech. Dochodził… z dołu!

         Usiadłam. Lewitowałam. Siedziałam w powietrzu.

- Jak?! Zdejmij mnie stąd! – wrzasnęłam do niego. Chłopak tylko się śmiał. – Bardzo zabawne – wywróciłam oczami. - Jak ja to zrobiłam?

- Tak już mają czarodzieje. Skupiłaś się na odległym punkcie, więc twoja moc chciała ci pomóc i przybliżyła cię do tego obiektu. Ta sala sprzyja mocy. Dzięki temu jest ona silniejsza. Rzadko ktoś podleci tak wysoko jak ty – dalej się śmiał. – Twoja mina była bezcenna.

         Skrzyżowałam ramiona i burknęłam coś niewyraźnie. Popatrzyłam w drugą stronę. Nie lubiłam, gdy ktoś się ze mnie śmiał. Nagle Tis zaczął krzyczeć. Odwróciłam do niego głowę. Unosił się i z przerażenia wył. Teraz to ja się śmiałam.

- Jak ty to zrobiłaś?! – wrzasnął na mnie.

- Ja to zrobiłam…?

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]

---------------------------------------------------------

Dzisiejszy post dedykuję mojej koleżance, Kęsi, dzięki której sala nauki wygląda w ten sposób.

A Wy byście krzyczeli, gdybyście nagle znaleźli się w powietrzu?

Pozdrawiam :)