Dwie Dusze #81

"GALERIA WSPOMNIEŃ"

źródło pary

Obudziłem się w bardzo dziwnym miejscu. Było tu ciemno, otaczała mnie czarna mgła. Ograniczała mi widoczność i otulała moje stopy. Nie było podłogi. To miejsce wydawało się być takie obce, ale zarazem trochę znajome. Zacząłem się przechadzać.

        Na początku myślałem, że chodzę w kółko, wszędzie było tak samo. Jednak w końcu trafiłem na coś innego. Z mroku wyłoniły się srebrne ramy z obrazami różnej wielkości. Każdy wisiał na innej wysokości i przedstawiał inną, ruchomą scenę. Szedłem tą dziwną galerią, oglądając je. Wszystkie przedstawiały Hanę. Najpierw jako małą dziewczynkę, potem nastolatkę. Te z okresu jej wczesnego dzieciństwa były wyblakłe lub rozmazane. Jeden wzbudził we mnie wielką ciekawość. Dotknąłem czarnego płótna.

        Znalazłem się w jakimś pokoju. Pachniało tu alkoholem. Niewielkie pudełko z szybką śnieżyło. Mała dziewczynka siedziała na kanapie okrytej narzutą i coś rysowała. W tle słyszałem krzyki. Zbliżały się. Do pomieszczenia weszli kobieta i mężczyzna. Oboje byli dość młodzi. Ona z krótkimi, czarnymi włosami, mocno podkreślonymi ustami w spodniach i koszuli, w ręku niosła butelkę. On szczupły, niezbyt umięśniony z zarostem i blond włosami, chciał jej ją wyrwać.

- Przestań! Nie możesz tyle pić! – wrzasnął na nią.

- Mogę robić, co mi się żywnie podoba!

        Dziewczynka, której na razie nie zauważyli, schowała się za fotel z oczywistym zamiarem. Nie mieli prawa jej teraz zobaczyć.

- Niszczysz sobie życie! Wiesz jak wygląda twoja wątroba?!

- Już dawno je zniszczyłam i to z TWOJĄ pomocą! – Napiła się z butelki.

- O czym ty mówisz?! – zdziwił się.

- Dobrze wiesz o czym! A raczej o kim!

- Kochanie, nie mów tak. Wiem, że nie chciałaś dzieci, ale tak wyszło. Dodatkowo ona na pewno jeszcze nie śpi i cię usłyszy.

- Mam to głęboko w nosie! Niech se słyszy ten bachor! Tak, nie chciałam go i nadal nie chcę!

- Nie mów tak! Nie myślisz w ten sposób! Jesteś pijana!

- Możesz wyłączyć ten stary gruchot?! – Kopnęła w pudełko. Posypało się szkło, a ono ucichło.

- Zobacz, co narobiłaś! – Spurpurowiał.

- To twoja wina! Trzeba było mnie nie denerwować! Trzeba było mnie wtedy zostawić w ośrodku i pozwolić się wyleczyć! Trzeba było oddać to paskudztwo do adopcji! – Znów przełknęła napój.

- Nie wytrzymam z tobą – szepnął.

        Znów sięgnął po naczynie. Wyrwał je kobiecie. Ona zlustrowała go z furią w oczach. Popchnęła mężczyznę na szafkę. Ona spadła na niego. Wszystkie bibeloty walały się po podłodze. Kobieta wzięła z ziemi butelkę i stwierdziła, że jest pusta.

- Jak mogłeś?! – wrzasnęła. – Zapłacisz mi za to!!!

        Blondyn podniósł się z niemałym trudem. Jednak nim zdążył cokolwiek powiedzieć, dostał kilka kopniaków w brzuch od swojej żony. Nie obyło się też bez pchnięć i wyzwisk. On się nie bronił.

Nagle ona uniosła butelkę i rozbiła ją na głowie męża. Ten osunął się na podłogę, brudząc ją niepokojąco dużą ilością krwi. Zapłakana dziewczynka podbiegła do niego.

- Tatusiu? Tatusiu?! – łkała. – Jak mogłaś mu to zrobić?! – wrzasnęła na matkę.

- Zamknij się, dziecko! – Uderzyła ją w twarz.

- Nienawidzę cię! – Hana już sięgała po telefon, a jej mama po kolejną flaszkę.
Diamentowa Róża
[prawa autorskie zastrzeżone]
NASTĘPNA CZĘŚĆ <klik>