Opowiadania i sceny bez ładu i składu #2 - dalsza część 'Żużlistki'

Potwornie boli mnie… wszystko. Dosłownie całe ciało,
ale chyba najbardziej głowa i prawa noga.

- Witam– mówi jakiś mężczyzna. Nie widzę go. W moim
polu widzenia jest tylko sufit. Nie mam siły nawet ruszyć palcem. – Słyszysz
mnie? Jeśli nie masz siły mówić, mrugnij dwa razy. No i jeśli mnie rozumiesz. 

- Słyszę pana – odpowiadam cichym, zachrypniętym
głosem, jakby nie moim. – Ile już tu leżę?

- Trzy dni – to ja aż tyle byłam nieprzytomna? –
Spokojnie, nie spałaś przez ten czas. Obudziłaś się jedenaście godzin po tym,
jak cię przywieziono. Nic nie pamiętasz, bo miałaś wstrząśnienie mózgu –
wyjaśnia. 

- A… A co z panem Marcinem? – pytam dalej. Boję się
odpowiedzi. 

- Barczykiem?

- Tak.




- Jest w lepszym stanie niż ty. Ma, co prawda złamane
jedno żebro, skręconą kostkę i wybity palec u lewej ręki. Nic poza tym –
odpowiada. 

- To, co mnie jest? – jestem przerażona. Skoro Barczyk
jest w lepszym stanie ode mnie, a ma złamane żebro, to wolę nie wiedzieć, co ja
mam uszkodzone. Lekarz wzdycha.

- Złamałaś w dwóch miejscach prawą nogę, potłukłaś
dość solidnie prawy łokieć, pękła ci czaszka i złamałaś paznokieć, który wbił
ci się w opuszek palca oraz… pękł ci jeden z kręgów w kręgosłupie szyjnym –
wymienia. Czuję jak łzy napływają mi do oczu – Musieliśmy cię operować. Cały
czas jesteś na lekach przeciwbólowych i pod stałą opieką. To cud, że przeżyłaś
ten upadek – kończy. 

- Pan jest moją stałą opieką? – pytam cichutko. 

- Tak, mów mi Maks.

- Mogę pana zobaczyć? – proszę. W polu mojego widzenia
pojawia się zmęczona, ale i wesoła twarz młodego mężczyzny, a właściwie
chłopaka. Ma ciemne włosy i chyba szare oczy. Musi być wysoki. 

- Nikt więcej nie ucierpiał w wypadku? – pytam. Jego
twarz pochmurnieje. Już znam odpowiedź. 

- Jeśli chcesz, mogę ci pokazać, jak wyglądało całe
zajście – proponuje, a proszę go, by mi pokazał. Na chwilę znika gdzieś z boku
i pojawia się z tabletem. Czegoś szuka, po czym ustawia ekran tak, bym widziała
wszystko, leżąc.




        Pojawia
się owal, linia startu i czterech zawodników. Zegar odlicza od trzech do zera.
Zawodnicy obracają głowy w stronę świateł i podnosi się taśma. Wszyscy ruszają.
Najpierw jestem trzecia, potem druga, aż w końcu pierwsza i zaczynam walczyć o
zwycięstwo. Ostatnie okrążenie, ostatni wiraż. Nagle Smith wjeżdża w koleinę,
potrącając Röda, który uderza
Barczyka, a on mnie. Istne domino. Smith wywraca się na Röda. Barczyk wjeżdża
we mnie i wywraca się tuż przy bandzie. Uderza klatką piersiową w bandę. Ja
jestem już za nią. Tylko Smith się rusza i daje radę usiąść, ale nie wstaje. Po
chwili wjeżdżają karetki i wszystkich nas wywożą poza stadion. 

        To było przerażające...

Diamentowa Róża
[prawa autorskie zastrzeżone]
--------------------------------------------------
Muszę Wam powiedzieć, że to krótkie opowiadanie jest dla mnie bardzo ważne. Dlatego mam nadzieję, że Wam się spodobało. Napiszcie mi na facebooku lub tutaj o czym chcielibyście poczytać opowiadania. A nóż widelec znów coś napiszę.
Pozdrawiam :)