Opowiadania i sceny bez ładu i składu #4

Stoję przed domem. Jest cały obłożony potłuczonymi talerzami – fanaberia matki. Jest już prawie ciemno, ale w domu nie pali się żadne światło. Dziwne, rodzice powinni już wrócić z pracy. Otwieram drzwi kluczem i wchodzę do środka. Jest cicho. Ogłuszająco cicho. Nie zaświecam światła. Ściągam skórzaną kurtkę i czarne tenisówki, jest za ciepło by chodzić już w glanach. Idę do kuchni, która znajduje się na końcu korytarza. Każdy mój krok słyszę trzy razy głośniej niż zazwyczaj, a chodzę dość cicho. Tu już po ciemku sobie nie poradzę. Świecę światło i kieruję się do lodówki, po drodze wyciągając talerz, i szklankę. Otwieram drzwiczki z zamiarem wzięcia soku pomarańczowego. Automatycznie po niego sięgam, nawet nie patrząc do środka. Dopiero przy zamykaniu drzwiczek coś rzuca mi się w oczy.

- Wydawało ci się – mówię do siebie.

- Może lepiej sprawdź? – odpowiadam sobie.

- Po kiego grzyba? – dziwię się.

- A może to nie twoja chora i wybujała wyobraźnia, z którą nomen-omen jest multum kłopotów, a coś poważniejszego? Sprawdź! – trzymam przy swoim. Nalewam sobie soku i odstawiam butelkę na blat. Piję łyk.

- Mówię, że mi się wydaje – macham ręką.

- Masz sprawdzić! – krzyczę na siebie.

- Po co?! – odparowuję.

- SPRAWDŹ! – wydzieram się.

- Dobra, dobra, już – uspokajam mojego rozmówcę. Wracam do lodówki, odkładam na swoje miejsce sok i spoglądam na środkową półkę, pewna, że coś mi się przywidziało.

- Widzisz? Nic tu nie ma – pokazuję sobie równo stojące jogurty.

- Sprawdź niżej, ślepoto – wzdycham z rezygnacją. Patrzę na najniższą przegródkę. Na początku nic niezwykłego: szynka w woreczku, kawałek żółtego sera, główka sałaty lodowej, nierozpakowany twaróg z datą ważności do dziś, pół cytryny i puszka piwa taty. Norma. No, może prócz tego twarogu. Powinnam go wyrzucić.

        Schylam się, by go wziąć, gdy nagle widzę, że sałata jest lekko rozcięta i coś za nią odbija światło, choć jest przygniecione szynką. Wyciągam warzywko i… krzyczę. Jest w nią wbity nóż z pobrudzoną na czerwono rączką i częścią ostrza. To krew. Na pewno krew.

- I po co ja tam zaglądałam?! – pytam się z łzami w oczach.

- Bo jesteś idiotką – odpowiadam sobie, zgadnie z prawdą.

- Przestań, błagam cię. Przecież sałata nie może krwawić!

- Więc…?

- Y…

- NO WIĘC…?

- To nie jest jej krew – zamieram. Zapada cisza, słyszę w niej bicie swojego serca, a przed oczami mam straszliwe sceny morderstw z filmów. Czuję w ustach suchość. Organy skręcają mi się ze strachu. Zaraz zemdleję!

- Strasznie głośno oddychasz – zauważam.

- A, zamknij się – wzdycham z zażenowaniem. Czy to drugie ja nie może sobie pójść? Opuścić pokoju?

Ciąg Dalszy Nastąpi...

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]