Dwie Dusze #56

"NOWY MAKIJAŻ"

Otworzyłem powoli oczy. Jednak wszędzie było czarno. Nie czułem się obolały lub ranny. Podniosłem się na łokciach. Znałem to miejsce. Byłem w nim tylko raz. Znów lewitowałem we mgle.

- Hana? – krzyknąłem w ciemność, a moje echo odbijało się po niewidocznych ścianach. – Andreaaaa?!

         Wstałem i zacząłem rozglądać się dokoła. Ciągle nawoływałem.

- Jesteś, Sebo – usłyszałem za swoimi plecami. Odwróciłem się. Andrea stała w swojej sfatygowanej sukni. Tym razem wyglądała inaczej. Na jej twarzy, która tak dobrze mi się kojarzyła, znalazł się przerażający makijaż. Coś w rodzaju czarnych łez zastygło na niej. Same oczy również pomalowała na czarno, niczym upiór.

- Po co tu jestem? Gdzie Hana? – pytałem coraz bardziej przerażony. Uśmiechnęła się.

- Śpi. Ma tak słodki sen po ciężkim dniu… miło jest śnić o płatkach róż na jeziorze, nieprawdaż? – podeszła bliżej mnie.

- Nie wiem, nigdy nie miałem takich snów – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

- Mamy czas, by porozmawiać – uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- O czym? – nie odwzajemniałem gestu.

- O czym? O wszystkim! – zakręciła się, a dookoła pojawił się las. – Możemy rozmawiać o pogodzie, snach, uczuciach, książkach lub jedzeniu. Możemy rozprawiać o sensie życia, kapuście i kolorach. O wszystkim! – upadła, chyba zakręciło jej się w głowie. Podniosła się i wskazała miejsce obok siebie. Usiadłem na trawie. – Pamiętaj, zawsze możemy rozmawiać o wszystkim.

- Będę pamiętał – uśmiechnąłem się.

         Położyliśmy się na trawie i pokazywaliśmy sobie chmury. Jedne przypominały zwierzęta, a inne ludzi. Najpiękniejsza w kształcie statku.

         Znów zrobiło się ciemno…
Diamentowa Róża
[prawa autorskie zastrzeżone]