Opowieść Mirty Fenix #21

'TYLKO DWA SŁOWA'

Świat zaczął znikać. Mirta poczuła jak leci w dół i znów zapadła ciemność.

* * *

Otworzyła oczy. Leżała na podłodze. Od razu uderzył ją ból. Wstała jednak i pobiegła na dół. Już miała wyjść do ogrodu, kiedy drogę zagrodził jej Ron.

- A dokąd to młoda damo? – spytał ojcowskim tonem.

Mirta przełknęła ślinę, by Ron się nie zorientował, że boli ją brzuch.

- Ja… ja… - jąkała się. – Ja muszę jechać do Hogwartu.

- Jak to? – stanął jak wryty. Jego oczy zrobiły się okrągłe jak spodki, a usta otworzyły się szerzej niż u dentysty. – Po co?

- Tam na mnie ktoś czeka – odpowiedziała mu dziewczynka.

- Kto?

- Nie wiem, ale wiem, że to ważne – odpowiedziała już lekko płaczliwie Mirta.

- Wyjaśnij mi, po co chcesz się tam udać? – zmierzył ją badawczym spojrzeniem.

- Ja… miałam przeczucie – odpowiedziała mu szybko i chwyciła się za brzuch. Nie mogła już wytrzymać bólu.

- Co ci jest? – zdziwił się Ron. Klęknął przy niej i wyciągnął rękę. Dziewczynka chwilę się wahała, ale podeszła bliżej do mężczyzny i szepnęła mu do ucha:

- Zemdlałam, boli mnie brzuch.

Ron przytulił ją do siebie i zawołał Herminę. Po chwili rozległy się kroki i zza rogu wyszła żona Rona.

- Co się stało, Kotku? – spytała pieszczotliwie. Dopiero, gdy dotarło do niej, że Mirta płacze, przestraszyła się i zmieniła tembr głosu. – Co się stało?

- Boli mnie brzuch – zawyła dziewczynka, po czym otarła łzy i podeszła do Hermiony.

- Pokaż mi, proszę. Ron wyjdzie – popatrzyła na swojego „Kotka” znacząco. On wstał i wyszedł.

Mirta odprowadziła go wzrokiem i podniosła bluzkę. Brązowe oczy Hermiony zmieniły się w cieniutkie kreseczki, a potem rozszerzyły się do wielkości wielkich guzików. Wyciągnęła z kieszeni kawałek pergaminu i nagryzmoliła kawałeczkiem ołówka kilka słów. Cała się trzęsła.

- Mirto, gdzie cię boli? – spytała łamiącym się głosem.

- Tu – dziewczynka wskazała miejsce na brzuchu. Były to dwa punkty.

- Mirto – kobieta głęboko wciągnęła powietrze. – Tam jest coś napisane – po jej policzkach pociekły łzy. Podała dziewczynce kartkę. A na niej były takie słowa: Tantum duo verba

- Co to oznacza? – podniosła wzrok dziewczynka.

- Nie wiem – odpowiedziała jej Hermiona. – Ale się dowiem – dodała lekko się uśmiechając. – Chodź. Dam ci coś na brzuszek i zrobimy okładzik.

Obie poszły do kuchni. Tam Mirta łyknęła tabletkę. Potem Hermiona zaprowadziła ją do łóżka i zrobiła jej zimny okład z zamoczonego ręcznika. Kazała dziewczynce spać lub czytać.

- Czekaj – powiedziała dziewczynka, chwytając ją za dłoń. – Muszę ci o czymś powiedzieć.

- Dobrze – odpowiedziała Hermiona.

- Dziś znów widziałam te dwie kobiety – zaczęła Mirta. – One są bliźniaczkami i opiekunkami lempatów. Jedna nazywa się Yvonne, a druga Cynthia. I one powiedziały, że potrzebna mi podpowiedź. Wtedy obudziłam się. I wiem, że muszę jechać do Hogwartu. 

- Po co? – zdziwiła się Hermiona.

- Nie wiem, ale wiem, że muszę tam być – odpowiedziała jej dziewczynka.

Hermiona kazała jej spać, a sama osłupiona wyszła z pokoju. Mirta kilka razy przewróciła się z boku na bok. Po chwilce już spała. 

* * *

            Hermiona zeszła na dół do salonu. Tam siedzieli już Ron i Harry. Obaj oglądali zdjęcia ze ślubu Rona. Usiadła przy półce z książkami i wyciągnęła słownik łacińsko-angielski. Położyła kawałek pergaminu przed sobą i zaczęła tłumaczyć. Nagle do pokoju weszła Ginny. Miała na sobie zieloną bluzkę i czarne spodnie. Było jej już widać brzuszek. Przyniosła ciasto marchewkowe. 

- Co tam Hermiono? – zagadnęła uśmiechnięta. 

- Nic – odpowiedziała. 

- Twoje „nic” zawsze coś oznacza. No i siedzisz z nosem w książce – zauważył Harry.

- Szukam czegoś i tyle.

- Myślałem, że po śmierci Voldemorta przygody zaczną omijać nas szerokim łukiem, ale się pomyliłem – diametralnie zmienił temat Ron.

- Też miałem taką nadzieję – przyznał jego przyjaciel.

- Oj, chłopaki. Przygody są super. Nie narzekajcie – poprosiła Ginny.

- Ale dziwne, że Mirta trawiła do nas. Było tak spokojnie, al… - nie dokończył Ron.

- Mam! – krzyknęła Hermiona, przerywając mu.

- Co  masz? – spytali chórem. 

- No wiecie – zaczęła i opowiedziała wszystkim o przygodzie Mirty. -  Tantum duo verba to po angielsku: Tylko dwa słowa.

            Zapadła długa cisza, przerywana tykaniem zegara…

Co oznacza: "Tylko dwa słowa"?

Co się stało Mircie?

Czemu dziewczynka myśli, że musi iść do Hogwartu?

Ciąg dalszy nastąpi...

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]

-------------------------------------------------------------------------------------

Muszę powiedzieć, że jestem z siebie dumna. Nie przypuszczałam, że tak wiele osób będzie czytać o Mircie. Bardzo dziękuję wszystkim Czytelnikom!!! Jesteście wspaniali. Dlatego ten i następny rozdział dedykuję wszystkim Czytelnikom. Najbardziej mnie zdziwiło, że największą popularnością cieszy się "Dziwny sen Róży". Powiem Wam w tajemnicy, że w realu historia toczy się dalej ;) Pozdrawiam i jeszcze raz Wam dziękuję :)