Dwie Dusze #40

"CZTERY COSIE"

Tuż przed nami stało… Coś. Zamiast głowy miało gołą czaszkę. Tułów był zakryty burą szatą, ale i tak było widać, że pod nią są same kości. Zamiast dwóch nóg było… osiem pajęczych, przyczepionych do odwłoku. Był cały czarny i owłosiony (podobnie do odnóży), z czerwonym piorunem.

         Rozglądnęłam się dookoła. Otaczały nas Cosie. Było ich czterech. Seba trzymał się mnie kurczowo za ramię, cały się trząsł.

- Czego chcecie? – spytałam ostrożnie.

- Glimblim-blum-chrym – odpowiedział któryś z tyłu niskim, trzeszczącym głosem.

- Chry-bry-chrypyrrrrr – zachrobotał ten przed nami, identycznym głosem.

- Co oni mówią? – szepnął śmiertelnie przerażony Seba.

- Że chcą was – odpowiedział po ludzku Coś z czerwoną błyskawicą.

- Po co? Nie jesteśmy wartościowi – odparłam.

- Chyba się nie doceniacie! Macie rzeczy, których tutaj się nie znajdzie!

- Na przykład? – brnęłam w tę rozmowę.

- To – wskazał na mój plecak kościstym palcem.

- Czyli chcecie nasze rzeczy? Tylko je? – zapiszczał Seba.

- No, raczej tak.

- Ale my ich potrzebujemy – odparowałam pewnie.

- Hana… - szepnął karcąco Sebastian.

- Nie chcecie ich oddać? – zdziwił się (chyba) Coś.

- Nie – odpowiedziałam wyzywająco.

- Haniu… - proszącym, wręcz błagającym tonem żachnął mój przyjaciel.

- Na pewno? – upewnił się, wyraźnie zły Coś.

- Na sto czterdzieści procent – odpowiedziałam, a Seba wbił mi paznokcie w rękę.

- W takim razie tego pożałujecie! – wrzasnął, wyciągając zza odzienia coś w rodzaju miecza.

- Chodu! – wrzasnęłam. Seba puścił mnie i pobiegł las. Dwóch Cosiów rzuciło się za nim. Przy każdym kroku ich odnóża klikały i trzaskały, a zęby zgrzytały. Ja pognałam w drugą stronę. Za mną podążyli pozostali.

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]

--------------------------------------------------------------

Nie wiem jak Wam, ale mnie bardzo podobają się Cosie. Wiem, że nad nazwą muszę jeszcze popracować, ale spokojnie, coś wymyślę.

Ten post dedykuję Lamie, której tu już od dawna nie było :)

Pozdrawiam :)