Dwie Dusze #43

"CALLIDUS"

Leżałam przy nim i rozmyślałam. Czułam się coraz gorzej, jakby ulatywały ze mnie siły i ciepło. Trzęsłam się i zgrzytałam zębami. Moje usta były suche i zapewne sine. W końcu położyłam się obok Seby, wtulając się w niego. Chciałam, by się obudził i oddał mi trochę swojego ciepła. Drgawki były coraz silniejsze. Przed moimi oczami zaczęły się pojawiać wielokolorowe plamy.

- Nie zasypiaj. Nie wolno ci – szeptałam do siebie. Było to potwornie trudne. Każda część mojego ciała chciała ciepła i odpoczynku.– Nie… zasypiaj… - cichutko wyszeptałam. Nie słyszałam już jak szepcze las. Nie czułam czy się trzęsę i czy coś się porusza. Nic.

Nagle zobaczyłam człowieka w szarym płaszczu. Chyba usiadłam, by go lepiej zobaczyć. Coś do mnie mówił, ale ja nie mogłam go zrozumieć. Ściągnął z siebie płaszcz i mnie nim opatulił. Od razu zrobiło mi się cieplej. Świat nabrał dźwięków i barw, zwłaszcza brudno różowych i szarawych. Teraz go dokładnie widziałam. Był on na pewno stary, bardzo stary. Miał siwą brodę, sięgającą mu do ramion, a także siwe włosy tej samej długości. Pod szarym płaszczem nosił coś w rodzaju granatowego habitu w srebrne i złote malutkie gwiazdki. Wyglądał, jakby ktoś namalował na nim mapę nieba. Na każdym palcu miał jakiś pierścień lub sygnet.

- Lepiej ci już? – spytał.

- Tak… tak, bardzo dziękuję – uśmiechnęłam się blado. Nadal było mi zimno, ale już mniej.

- Jestem Callidus – wyciągnął do mnie rękę, bałam się z początku, ale po chwili podałam mu ją.

- Hana – przedstawiłam się. – A ten to mój przyjaciel, Seba – dodałam, wskazując głową Sebę. Wciąż spał.

- Musimy iść – powiedział, pomagając mi wstać, co chwilę zerkał na pajęczą nogę.

- Czemu? – spytałam, gdy pomagał mii wstać. Znów zaczął mnie boleć bok. Skrzywiłam się.

- Właśnie dlatego – wskazał moją minę. – Jak tu wrócą to nie obudzisz się już nigdy.

- Ale kim oni są? – spytałam przerażona.

- To Osaranea – odpowiedział, rozglądając się dookoła, jakby ze strachem. Odwrócił się, wyraźnie chcąc bym szła za nim.

- A jak weźmiemy Sebę? – pytałam dalej.

- Normalnie.

- Jak to „normalnie”? – odwrócił głowę.

- Przecież umiesz czarować? – ni to stwierdził, ni to spytał.

- Ale… ale… ja nawet nie mam różdżki! I skąd to wiesz? – zdziwiłam się.

- Nie zadawaj głupich pytań. A różdżkę masz – uśmiechnął się.

- Przecież te potwory… te… Osaranea mi ją wzięły! Z resztą jak wszystko!

- Nie marudź. Tym razem ci pomogę, ale musisz się nauczyć sama radzić, jasne? – zaśmiał się, po czym wyciągnął z rękawa długi, brązowy, pięknie zdobiony patyk, a raczej różdżkę. Machnął nią. Z końca wypłynęły trzy długie, błękitne smugi iskierek, które pofrunęły ku Sebie i otuliły go niczym skrawki materiału. Uniosły go do góry i przybliżyły do mnie. Chciałam go dotknąć lub zapytać Callidusa jak to zrobił. Powstrzymałam się.

- To idziemy? – spytałam.

- Weź nogę – szepnął. Zlustrowałam go wzrokiem, by sprawdzić, czy nie żartuje. On jednak wyczekująco na mnie spoglądał. Westchnęłam i schyliłam się po długie, ohydnie owłosione odnóże. Czarodziej uśmiechnął się i ruszył przed siebie, a ja ruszyłam za nim.

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]

---------------------------------------------------------------------

Dziś trochę inaczej, wreszcie dialogi :) Wiem, że trochę było ich ostatnio mało :(

Na górze (nad liczbą wyświetleń, która rośnie, za co meeeeeeeega chcę podziękować) możecie znaleźć ankietę z bardzo prostym pytaniem. Zapraszam do brania w niej udziału :)

Pozdrawiam :)