Dwie Dusze #54

"BERT"

- To co, idziemy do Berta? – pyta elfka.

- No, jasne! Trzeba mu przedstawić Młodego! – szturcha mnie Ametyst.

         Dziewczyna chwyta mnie za rękę i prowadzi do drzwi. Jej dotyk sprawia, że czuję przyjemne mrowienie na całym ciele. Wychodzimy z sypialni chłopców i zmierzamy długim, również drewnianym korytarzem do sali o niskim suficie i wielu niewielkich oknach. Wszystko tu jest wykończone drewnem… wygląda tak staro i swojsko. Przy drzwiach na ścianie wisi broń biała prawie każdego rodzaju. Dwóch chłopaków w samych spodniach biło się na środku pomieszczenia na czymś w rodzaju maty. Stosowali wiele uników i efektownie wyglądających ciosów. Obok nich, tyłem do nas stał rosły mężczyzna o posturze lepszej niż niejeden atleta. Jego skrzyżowane na piersiach ręce i krótko przystrzyżone ciemne włosy, przez które przeświecało słońce, przyprawiały o ciarki na plecach.

- Panie profesorze – odezwała się Raisa. – Przyprowadziliśmy Sebę, obudził się.

         Mężczyzna podniósł rękę, a walczący podali sobie ręce, po czym wyszli z sali rozmawiając po cichu. Profesor odwrócił się do nas, ukazując twarz o ostrych rysach, szpiczastym podbródku, haczykowatym nosie i wąskich, ciemnych ustach. Jego niewielkie, czarne, ale i bardzo groźne oczy musiały być zaczarowane. U niego źrenice miały barwę przypominającą ekologiczny papier. Przerażało mnie to.

- Ty jesteś Seba? – uśmiechnął się pod nosem.

- Tak, panie profeso…

- Mów mi Bert – przerwał mi z tym swoim wkurzającym uśmieszkiem.

- Dobrze. Tak, Bert, mam na imię Seba – również się uśmiechnąłem.

- To imię nie pasuje tutaj. Brzmi… zbyt obco. Łatwo cię zdradzi – zaczął przechadzać się po pomieszczeniu.

- W czym może mnie zdradzić? – zdziwiłem się.

- Nie jesteś stąd. Z tego, co już wiem, a uwierz mi, że wiem dużo, twoja rzeczywistość jest nazywana Światem?

- No… tak – przytaknąłem. – Ale skąd pan wie…?

- Może w Świecie imię „Seba” jest najzwyklejszym imieniem pod księżycem, - znów mi przerwał - ale tutaj nikt takich nie używa. Gdyby ktoś niepowołany usłyszał twoje, mogłoby się to źle dla ciebie skończyć. Masz sobie znaleźć nowe.

- Nowe? – niedowierzałem.

- Tak, chyba znasz znaczenie tego słowa? – przystanął i popatrzył na mnie tymi strasznymi oczami.

- Coś jeszcze? Jakieś konkretne życzenia? Może mam jeszcze znaleźć w lesie jakiegoś robala na kolację? – zezłościłem się.

Bert podszedł bardzo szybkim krokiem w moją stronę. Nie powiem, przestraszyłem się nie na żarty. Raisa tylko schowała się za mną, a Ametyst szepnął krótkie „niedobrze”. Twarz mięśniaka była może dziesięć centymetrów od mojej. Czułem jak pachnie jakimś olejem. Zrobił pauzę, patrząc mi prosto w oczy. Wytrzymałem to spojrzenie.

- Nie, Sebo – powiedział, tym  razem ze szczerym, szerokim uśmiechem. Odszedł powolnym krokiem do okna. – Możecie iść. Raisa, Ametyst, powiedzcie koledze, gdzie znajdzie zbroję dla siebie i jak to u nas wygląda.

         Obydwoje odetchnęli z ulgą, a Raisa już chwyciła mnie za łokieć. Ruszyliśmy w stronę wyjścia.

- Sebastian, zaczekaj – powiedział powoli i dobitnie Bert. 

Diamentowa Róża

[prawa autorskie zastrzeżone]

------------------------------------------------------

Dziś post dedykuję wszystkim dziewczynom. W tym tygodniu już andrzejki, nieprawdaż? Życzę Wam udanej zabawy (chłopcom też)!

Pozdrawiam :)